Λέγεται ότι οι Κινέζοι εφηύραν το παγωτό το 2000 π.Χ. και ότι ο Μάρκο Πόλο έφερε την ιδέα στην Ευρώπη το 13ο αιώνα. Σύμφωνα όμως με το Canal Museum του Λονδίνου, αυτό είναι περισσότερο μύθος παρά ιστορικό γεγόνος που βασίζεται σε αποδείξεις. Η Κίνα, πάντως, δικαιούται να υπερηφανεύεται ότι όντως ανακάλυψε το παγωτό όπως το ξέρουμε με τη σημερινή του μορφή, τον 1ο μ.Χ. αιώνα.
Πριν από αυτό, έφτιαχναν κάτι σαν παγωμένο «ρυζόγαλο», ένα επιδόρπιο από ελαφρώς βρασμένο ρύζι, γάλα και μυρωδικά που το έβαζαν στο χιόνι για να πήξει και φυσικά να παγώσει.
Και οι Πέρσες έπιναν σιρόπια ανακατεμένα με χιόνι. Το 400 π.Χ. έφτιαχναν ένα εξαιρετικά παγωμένο πιάτο παρόμοιο με τη σημερινή πουτίγκα, που περιείχε ροδόνερο και το σέρβιραν μόνο σε βασιλιάδες και γαλαζοαίματους. Ανακάτευαν δε τον πάγο με σαφράν, φρούτα και άλλα υλικά. Είχαν ανακαλύψει τον τρόπο να συντηρούν τον φυσικό πάγο και το καλοκαίρι, μέσα σε κτίσματα τα οποία ψύχονταν διαρκώς από τεράστιες «ανεμογεννήτριες».
Και στην αρχαία Ελλάδα φαίνεται ότι υπήρχε κάτι σαν το σημερινό παγωτό, αφού υπάρχουν αναφορές από τον 5ο αιώνα π.Χ. ότι οι Ελληνες έτρωγαν χιόνι ανακατεμένο με μέλι και φρούτα στην αγορά της Αθήνας, καθώς και ότι ο πατέρας της ιατρικής Ιπποκράτης ενθάρρυνε τους ασθενείς να τρώνε πάγο. Τον 4ο αιώνα π.Χ. ήταν γνωστό ότι ένα από τα αγαπημένο γεύματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου ήταν χιόνι ανακατεμένο με μέλι και νέκταρ.
Πριν από την εξέλιξη των σύγχρονων ψυγείων, το παγωτό ήταν μια πολυτέλεια που προσφερόταν σε ιδιαίτερες περιπτώσεις. Η παρασκευή του ήταν εξαιρετικά επίπονη και πολύπλοκη, αφού περιελάμβανε το κόψιμο των πάγων από λίμνες και ποτάμια κατά τη διάρκεια του χειμώνα και την αποθήκευσή του σε τρύπες στο έδαφος ή σε σπιτάκια από ξύλο ή ιγκλού. Ελλείψει και άλλων μηχανημάτων, το παγωτό φτιαχνόταν με το χέρι σε μεγάλα δοχεία που τοποθετούνταν σε κάδους γεμάτους με πάγο και αλάτι. Σκέτος μπελάς δηλαδή...
Οπως ήταν λογικό, μέχρι εκείνη την εποχή το παγωτό ήταν αποκλειστικό προνόμιο των πλουσίων καθώς ήταν πολύ ακριβό, όχι μόνο λόγω της διαδικασίας παρασκευής αλλά και διότι δεν ήταν καθόλου εύκολο να διατηρηθεί ο πάγος το καλοκαίρι. Ομως γύρω στα 1560, ένας Ισπανός γιατρός που ζούσε στη Ρώμη, ο Μπλάσιους Βιλαφράνκα, ανακάλυψε ότι προσθέτοντας νιτρική ποτάσα στο χιόνι και στον πάγο μπορούσε να καταψύξει οτιδήποτε πολύ πιο γρήγορα.
Ευτυχώς για την... ανθρωπότητα, το 1846 η Αμερικανίδα Νάνσι Τζόνσον εφηύρε τη χειροκίνητη παγωτομηχανή με τη μανιβέλα. Μέσα εκεί ανακατευόταν το μείγμα παγωτού με πάγο και αλάτι, μέχρι να παγώσει. Η Νάνσι Τζόνσον δεν ήταν ιδιαίτερα προνοητική και δεν κατοχύρωσε την πατέντα της, αλλά πούλησε τα δικαιώματα σε κάποιον κ. Γιανγκ, ο οποίος τουλάχιστον έδειξε την απαραίτητη... ευγένεια και έδωσε στη συσκευή το όνομά της. Και έτσι το παγωτό άρχισε να γίνεται λαϊκή... κατάκτηση.
Το 19ο αιώνα και μετά τη διάδοσή του από τους Ιταλούς μετανάστες σε Αγγλία και Αμερική, το εξαιρετικά απολαυστικό παγωμένο έδεσμα κυρίευσε τους δρόμους μέσω των πλανόδιων παγωτατζήδων, οι οποίοι ονομάστηκαν «χόκι-πόκι», παράφραση του «ecco un poco», που σημαίνει «ορίστε λιγάκι».
Το ποιος εφηύρε το χωνάκι δεν είναι σίγουρο. Λέγεται ότι αυτό έγινε στο πανηγύρι του Σεντ Λούις, το 1904, όπου οι «παγωτατζήδες» συνεργάστηκαν με τους «πιτάδες», βάζοντας παγωτό μέσα σε τυλιγμένες πίτες, λόγω έλλειψης πιάτων.
goyard
ΑπάντησηΔιαγραφήkd12
supreme clothing
off white clothing
jordan outlet