Πώς λειτουργούν τα ανέκδοτα

Η βάση των περισσότερων ανεκδότων είναι πως, στην τελευταία φράση, κάτι καταστροφικό ή οδυνηρό συμβαίνει σε κάποιον. Το απροσδόκητο τέλος ''τρομάζει'' τον εγκέφαλό μας, κι έτσι γελάμε με ήχους παρόμοιους με αυτούς που βγάζει ένας χιμπατζής για να προειδοποιήσει τους υπόλοιπους για επικείμενο κίνδυνο. Παρόλο που συνειδητά γνωρίζουμε πως το ανέκδοτο δεν αποτελεί αληθινό γεγονός, το γέλιο μας απελευθερώνει ενδορφίνες ως μορφή αναισθητικού, λες και το ανέκδοτο αφορούσε πραγματικό γεγονός.

Αν ήταν πραγματικό γεγονός, ίσως να αρχίζαμε τα κλάματα, οπότε και πάλι το σώμα θα απελευθέρωνε ενδορφίνες. Το κλάμα είναι συχνά επακόλουθο μιας κρίσης γέλιου, και γι' αυτό σε μια σοβαρή συναισθηματική κρίση, όπως το άκουσμα της είδησης ενός θανάτου, ένα άτομο που δεν μπορεί να αποδεχθεί ψυχικά τον θάνατο ίσως αρχίσει να γελά. Όταν συνειδητοποιεί την πραγματικότητα, το γέλιο μετατρέπεται σε κλάμα.